Η Eurovision: το πιο φανταχτερό πανηγύρι της ευρωπαϊκής ήπειρου, με στρας, πυροτεχνήματα, 15 αλλαγές κουστουμιού ανά λεπτό και φωνές που διαγωνίζονται με τα φώτα για το ποιο θα σε κουφάνει πρώτο. Κάποτε ήταν μια γιορτή του κιτς, της αυθόρμητης χαράς, μια πολιτισμική αποφόρτιση – τώρα όμως έχει εξελιχθεί σε ένα αποστειρωμένο υπερθέαμα, ενορχηστρωμένο μέχρι κεραίας.
Μην γελιόμαστε. Το κοινό πια δεν συμμετέχει – παρακολουθεί. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν το αφήνουν. Οι σημαίες που μπορεί να ανεμίσει έχουν συγκεκριμένες διαστάσεις (μη μας μπλοκάρει το drone το πλάνο), οι αντιδράσεις φιλτράρονται από τεχνολογία anti-boo, και οι εκρήξεις ενθουσιασμού κατευθύνονται από το control room όπως σε τηλεοπτικό ριάλιτι.
Πίσω από τη λάμψη και τη φανταχτερή τεχνολογία κρύβεται ένας μηχανισμός πολιτισμικής διπλωματίας και ιδεολογικού καθοδηγητισμού. Ό,τι τραγουδιέται, ό,τι φωτίζεται, ό,τι φιλιέται, περνά από χίλια φίλτρα. Στη Eurovision του 2025 δεν βλέπεις απλώς τραγούδια – βλέπεις μια Ευρώπη που αυτοσκηνοθετείται για να δείξει κάτι. Κάτι συγκεκριμένο.
Και κάπου εκεί, μέσα στα κουστούμια LED και τα ακροβατικά με τα drone, χάνεται η αυθεντικότητα. Δεν είναι πια πανηγύρι, είναι παρουσίαση PowerPoint με soundtrack. Μπορεί να χειροκροτάμε ακόμα, αλλά πλέον δεν ξέρουμε αν χειροκροτούμε αυτό που μας αρέσει ή αυτό που μας επιτράπηκε να δούμε.
Στην τελική, ίσως δεν τραγουδάμε για να ενωθούμε. Ίσως τραγουδάμε για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.
