Είναι μια στιγμή σχεδόν ποιητική· η φύση σε παύση, η θάλασσα σαν καθρέφτης, και το φως του χειμωνιάτικου ήλιου να απλώνεται απαλά πάνω στις άδειες πλάκες του δρόμου και στα γυμνά κλαδιά των μουριών. Δεν υπάρχει βιασύνη. Δεν υπάρχουν φωνές ή φασαρία – μόνο ησυχία, και ίσως το ελαφρύ κύμα που σκάει νωχελικά στην άκρη του πεζοδρομίου.
Η Λίμνη το χειμώνα δεν είναι «νεκρή»· είναι ήσυχη, στοχαστική. Εκεί που το καλοκαίρι γεμίζει ζωή, ήχους, μυρωδιές και ανθρώπους, ο χειμώνας αφήνει χώρο για την εσωτερικότητα. Είναι η εποχή που ο τόπος αποκαλύπτει τη βαθύτερη ομορφιά του, χωρίς στολίδια, χωρίς σκηνικό – μόνο με την ουσία του. Η εικόνα αυτή είναι η υπενθύμιση πως η ομορφιά δεν είναι πάντα εντυπωσιακή. Κάποιες φορές, είναι απλώς σιωπηλή.
Οι μουριές, γυμνές από φύλλα, στέκουν σαν φύλακες μιας άλλης εποχής – μαρτυρούν το πέρασμα του χρόνου, αλλά και την υπόσχεση της επιστροφής της ζωής. Η απουσία του πλήθους κάνει τον τόπο σχεδόν δικό σου. Εδώ μπορείς να σταθείς, να κοιτάξεις μακριά, να ανασάνεις βαθιά. Δεν είναι λίγο αυτό.
Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει τη Λίμνη πέρα από τα καρτποσταλικά της καλοκαιρινής εποχής, αρκεί μια τέτοια χειμωνιάτικη βόλτα. Και αυτή η φωτογραφία είναι το καλύτερο προσκλητήριο.
