Μια παλιά, σκουριασμένη αλυσίδα ξεκουράζεται μέσα στα ρηχά, πεντακάθαρα νερά, δεμένη ίσως με αναμνήσεις από καράβια που πέρασαν και δεν ξαναγύρισαν. Οι κρίκοι της, βαριοί και φθαρμένοι, μοιάζουν να κουβαλούν το βάρος του χρόνου, ενώ η σκιά της αποτυπώνεται καθαρά στην αμμουδιά.
Γύρω της, βότσαλα και πέτρες με αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ και του κίτρινου, λες και τοποθετήθηκαν επίτηδες για να της κρατούν συντροφιά. Η αντίθεση της σκουριάς με τη διαύγεια του νερού δημιουργεί μια εικόνα που συνδυάζει τη φθορά με την αιώνια ομορφιά της φύσης.
