Αρχαιοελληνικές ρίζες:
Το έθιμο πηγάζει κυρίως από τις αρχαίες αγροτικές γιορτές που τελούσαν προς τιμήν των θεών της φύσης και της γονιμότητας. Πιο συγκεκριμένα:
Θαλύσια:
Ήταν γιορτή για τη Δήμητρα, θεά της γεωργίας. Γινόταν προσφορά των πρώτων καρπών της γης και συχνά συνοδευόταν από στολισμούς με λουλούδια και στεφάνια.
Ανθεστήρια:
Αυτή η ανοιξιάτικη γιορτή γινόταν κυρίως στην Αθήνα και τιμούσε τον Διόνυσο. Το τρίτο μέρος της γιορτής, τα “Χύτρα”, περιλάμβανε άνθη και στεφάνια, ως σύμβολα της ζωής και της βλάστησης που επιστρέφει.
Μύθος της Περσεφόνης:
Ο μύθος λέει πως η Περσεφόνη ανεβαίνει από τον Κάτω Κόσμο κάθε άνοιξη, φέρνοντας μαζί της τη ζωή και την αναγέννηση στη φύση. Αυτό συνδέθηκε συμβολικά με το μάζεμα λουλουδιών και τη δημιουργία στεφανιών.
Ρωμαϊκή και Μεσαιωνική συνέχεια:
Οι Ρωμαίοι, που πήραν πολλά στοιχεία από τους Έλληνες, είχαν αντίστοιχες γιορτές όπως τα Floralia, προς τιμήν της θεάς Flora. Μετά, στον Μεσαίωνα, πολλές παγανιστικές γιορτές της άνοιξης ενσωματώθηκαν σε τοπικές παραδόσεις και συνέχισαν να τελούνται παράλληλα με τον χριστιανισμό.
Στην ελληνική λαϊκή παράδοση:
Το έθιμο του μαγιάτικου στεφανιού διατηρήθηκε ζωντανό στα χωριά, κυρίως από αγρότες και βοσκούς που είχαν άμεση επαφή με τον κύκλο της φύσης. Το στεφάνι λειτουργούσε ως φυλαχτό για τη σοδειά, αλλά και ως καλότυχο στολίδι για το σπίτι.
Συνδυάζει δηλαδή παγανιστικά, αρχαιοελληνικά και λαϊκά στοιχεία — ένα πανέμορφο παραδοσιακό “fusion”!
