Η δεύτερη γενιά παιδιών αλβανικής καταγωγής που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα διαμορφώθηκε σε ένα σύνθετο πολιτισμικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Πρόκειται για άτομα που ζουν συχνά ανάμεσα σε δύο κόσμους: Δεν νιώθουν να ανήκουν απόλυτα, ούτε στη χώρα καταγωγής τους, ούτε στη χώρα που μεγαλώνουν. Παρά το γεγονός πως πολλά από αυτά τα παιδιά μιλούν και την ελληνική και την αλβανική γλώσσα, το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν, τα κάνει να αισθάνονται ξένα και στις 2 χώρες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση της δεύτερης γενιάς αλβανών και αλβανίδων στην Ελλάδα με τις επικείμενες εθνικές εκλογές της χώρας καταγωγής τους, είναι μια κυρίως πρωτόγνωρη διαδικασία που ενώ έχει την δυνατότητα να φέρει κοντά αυτή την γενιά με τις ρίζες της, δεν φαίνεται να την συγκινεί.
Το πολιτικό σύστημα της Αλβανίας λειτουργεί στo πλαίσιo του δικομματισμού μεταξύ του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού κόμματος και του δεξιού και ακραία συντηρητικού Δημοκρατικού κόμματος. Σταδιακά ωστόσο, ρόλο στο πολιτικό σύστημα φαίνεται να διεκδικούν πολλά νέα κόμματα που αποτελούν κυρίως διασπάσεις του Δημοκρατικού Κόμματος, άρα προερχόμενα από την δεξιά, αλλά και κόμματα από την ριζοσπαστική αριστερά όπως το Lëvizja Bashke και κόμματα που δρουν σε ένα πολιτικό πλαίσιο Big Tent όπως το Nisma Shqiperia Behet.
Οι 2 βασικοί πόλοι του πολιτικού συστήματος της Αλβανίας συνηθίζουν να θυμούνται την αλβανική διασπορά λίγο πριν τις εκάστοτε εκλογές της χώρας. Την στιγμή που η Αλβανική κοινότητα στην Ελλάδα βιώνει μέχρι σήμερα έντονη θεσμική παραμέληση από το ελληνικό κράτος σε ό,τι αφορά την εργασιακή και ασφαλιστική προστασία και παράλληλα αντιμετωπίζει έναν γραφειοκρατικό αρμαγεδώνα για την νόμιμη διαμονή ή και πολιτογράφηση στην Ελλάδα. Είναι άλλωστε γεγονός πως παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής που είτε γεννήθηκαν είτε μεγάλωσαν στην Ελλάδα, περιμένουν μέχρι σήμερα για πολλά χρόνια την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας.
Οι πρωτοβουλίες της Αλβανίας για την επίλυση αυτών των ζητημάτων είναι λιγοστές και ακόμα λιγότερη η ηθική στήριξη που οφείλει να παρέχει ένα κράτος στους απόδημους του, όπως και ακόμα πιο λίγες – σχεδόν ανύπαρκτες- είναι οι δράσεις της γειτονικής πολιτείας για την προσέγγιση της δεύτερης γενιάς.
Σε αυτές τις εκλογές, για πρώτη φορά η Αλβανία παρείχε την δυνατότητα της επιστολικής ψήφου, μια μεγάλη ευκαιρία ώστε να διευκολύνει την αλβανική διασπορά αλλά και να φέρει τις νεότερες γενιές πιο κοντά με την χώρα που κατάγονται.
Ωστόσο, το περιεχόμενο της πολιτικής των μεγάλων κομμάτων κατά την εκστρατεία τους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, αντί να εστιάσει στον διάλογο και την συνδιαμόρφωση με την ομογένεια για τα ζητήματα της, αλλά και να πλησιάσει σοβαρά τις νεότερες γενιές ώστε να τους αποδείξουν πως δεν λογίζονται ως κάτι ξένο, επικεντρώθηκε στην πολιτική αντιπαράθεση σε τοξικά πλαίσια και στην προσπάθεια του ενός κόμματος να δείξει πόσο χειρότερο είναι το άλλο κόμμα.
Μόνη προσπάθεια αποτέλεσε ένα μεγάλο project της αλβανικής κυβέρνησης σε συνεργασία με ιδιωτικές εταιρείες για την προσφορά θέσεων εργασίας με στόχο τον επαναπατρισμό μέρους της αλβανικής κοινότητας. Στην ουσία όμως, δεν υπήρξε κάποια πρωτοβουλία επικοινωνίας και διαλόγου με την δεύτερη γενιά.
Τα παραπάνω ενδέχεται να αιτιολογούν την χαμηλή συμμετοχή της ομογένειας σε αυτές τις εκλογές διά της επιστολικής ψήφου και την ακόμη μεγαλύτερη αποχή των νεαρών ηλικιών. Η δεύτερη γενιά αλβανών και αλβανίδων δεν είναι απλά αριθμοί, είναι παιδιά που βιώνουν μέχρι σήμερα έναν συναισθηματικό φραγμό που αναδεικνύει την έλλειψη της αίσθησης του ανήκειν.
Η Αλβανία χρειάζεται να προσφέρει σε αυτή τη γενιά κάτι περισσότερο: Την αίσθηση ότι είναι πραγματικά επιθυμητή. Ότι έχει ρόλο, λόγο και θέση στο σήμερα και στο αύριο.
Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να μείνει σε ευχολόγια αλλά πρέπει να εφαρμοστεί στην πράξη, μέσα από την δημιουργία και ανάπτυξη δεσμών μεταξύ των 2 μερών. Είναι επιτακτικό για την Αλβανία να δημιουργήσει δομές διαλόγου, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά προγράμματα και κυρίως χώρους έκφρασης και συνδιαμόρφωσης που μπορούν να δώσουν φωνή στην δεύτερη γενιά και να την κάνουν κινητήρα ανάπτυξης της χώρας στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Αυτά τα παιδιά υπάρχουν μαζί με αυτή την ευκαιρία για την ίδια την χώρα. Το ζήτημα είναι αν η επόμενη κυβέρνηση της Αλβανίας που όπως φαίνεται θα είναι για τέταρτη φορά οι Σοσιαλιστές, θέλουν να χαράξουν μια τέτοια στρατηγική για το κοινό μέλλον της χώρας και της αλβανικής ομογένειας.
Διαβάστε επίσης
Η νεανική βία, ο «μόνος ένοχος» και οι… αθώοι του αίματος
