Φαίνεται πως στην Ελλάδα, όπου το κράτος πάσχει από αλλεργία στην αυθόρμητη χαρά, το τροχόσπιτο είναι σχεδόν εξ ορισμού παράνομο. Θες να κοιμηθείς δίπλα στη θάλασσα, να ακούς το κύμα αντί για το air condition του τρίτου; Ε, τότε είσαι κάτι ανάμεσα σε καταπατητή, φοροφυγά και πιθανώς πράκτορας ξένων συμφερόντων.
Οποιαδήποτε έννοια κινητής ανεξαρτησίας μοιάζει να προκαλεί σύγχυση και ιδεολογικό τρόμο. Δεν είσαι σε ξενοδοχείο να πληρώνεις ΦΠΑ, δεν είσαι σε κάμπινγκ να δίνεις το εικοσάρικο ανά νύχτα για να μοιράζεσαι την τουαλέτα με 43 άλλους. Πού πάει αυτό το πράγμα; Μήπως πρέπει να μπει ΕΝΦΙΑ για κάθε τετραγωνικό με θέα;
Κι έρχεται το καλοκαίρι, και μαζί του η παραλία “Ο Ηράκλης“. Τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα γεμίζουν τα λιγοστά πευκάκια που απόμειναν, όπως κάθε χρόνο — για λίγη ξεκούραση, θάλασσα και ελευθερία. Και τότε ξεκινούν τα συνηθισμένα: «Απαγορεύεται η στάθμευση», «Απαγορεύεται η διανυκτέρευση», «Απαγορεύεται να έχεις ωραία ζωή χωρίς να πληρώνεις κάτι γι’ αυτό».
Τελικά, το τροχόσπιτο δεν είναι πρόβλημα επειδή πιάνει χώρο. Είναι πρόβλημα γιατί δεν πιάνει τιμολόγιο. Και όσο το ελληνικό καλοκαίρι προσπαθεί να στριμωχτεί στα λογιστικά φύλλα του κράτους, τόσο το τροχόσπιτο θα συνεχίζει να είναι μια σιωπηλή επανάσταση με τέσσερις ρόδες και φραπέ.
