Μια κακή συνήθεια των ελληνικών κυβερνήσεων είναι ο υπερτονισμός του διεθνούς ρόλου και της σημασίας της Ελλάδας και των ηγετών της.
Άρχισε κάπως σεμνά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή («Έξω πάμε καλά»), αλλά επί Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Σημίτη εξαπλώθηκε σαν… μούχλα στο πολιτικό σύστημα, παρότι συχνά διαψευδόταν, και μάλιστα οικτρά, η ρητορική περί… «ισχυρής Ελλάδας».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν απέφυγε τις ίδιες μεγαλοστομίες. Όμως η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα εκδικείται, όπως έγινε στην επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Βερολίνο.
Εκεί πήρε πάρα πολλά εύσημα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά στα υπόλοιπα εισέπραξε μόνο αρνήσεις:
1. Στο μεταναστευτικό ο Μερτς ήταν κατηγορηματικός όταν «κατέστησε σαφές» πως «πρέπει να μειωθεί η δευτερογενής μετανάστευση από την Ελλάδα στη Γερμανία, να αυξηθούν οι επανεισδοχές και να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση».
Να θυμίσουμε τους πανηγυρισμούς για το πρόσφατο σύμφωνο περί μετανάστευσης ή να κάνουμε… τους Γερμανούς; Πάντως η πραγματικότητα του μεταναστευτικού και η ισχύς της Άκρας Δεξιάς στη Γερμανία δεν αφήνουν περιθώρια στον νέο καγκελάριο – ακόμη κι αν ήθελε να είναι πιο ήπιος.
2. Στο θέμα του επανεξοπλισμού της Ευρώπης ο Μητσοτάκης ζήτησε πρόσθετα χρηματοδοτικά εργαλεία για τα κοινά εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά ο Μερτς απάντησε σαφώς ότι «είμαι προσεκτικός όταν συζητούμε για νέα χρηματοδοτικά εργαλεία», τα οποία «προβλέπεται να ενεργοποιούνται σε έκτακτες περιστάσεις, όπως η πανδημία».
Όποιος περίμενε κάτι διαφορετικό από το Βερολίνο, και μάλιστα σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες, είναι απλώς… αιθεροβάμων.
3. Στο ζήτημα της πώλησης των μαχητικών Eurofighter Typhoon στην Τουρκία ο Μητσοτάκης ζήτησε «τέτοιου είδους πωλήσεις να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις», οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη τις «ιδιαιτερότητες όλων των κρατών», όπως π.χ. της Ελλάδας.
Και πάλι ο Μερτς ήταν ξεκάθαρος, παρότι από ευγένεια δεν ανέφερε την Τουρκία στην απάντησή του: Η Ε.Ε. πρέπει να συνεργαστεί αμυντικά με χώρες που δεν είναι κράτη – μέλη, όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Νορβηγία, αλλά και με χώρες που δεν θα γίνουν ποτέ μέλη (εδώ κολλάει η Τουρκία).
Πόσες πιθανότητες άραγε υπήρχαν η Γερμανία να παραβλέψει την οικονομική – αλλά και τη στρατηγική και ιστορική – σχέση με την Τουρκία; Καμία…
Αφού λοιπόν στην κυβέρνηση γνωρίζουν πως «η Ευρώπη είναι αποδυναμωμένη και το ευρωπαϊκό όραμα σβήνει», όπως είπε αυτές τις μέρες ο Αβραμόπουλος, άρα κάθε χώρα θα κάνει όσα επιτάσσει το εθνικό της συμφέρον περισσότερο απ’ όσο ήδη το έκανε, τουλάχιστον ας δουλεύουν περισσότερο και χωρίς μεγάλα λόγια. Διαφορετικά… εκτίθενται – και ίσως το πληρώσουν.
Διαβάστε επίσης:
Ο Πόντιος Πιλάτος Καρώνης και η αισχρή επικοινωνιακή σπέκουλα από την κυβέρνηση
Η μετατροπή του συστήματος υγείας σε business plan και… escape room
