«Holy Bitch!» είναι ο τίτλος του έργου της Έλλης Παπακωνσταντίνου που, όπως λέει η ίδια σε συνέντευξή της στο Athens Voice, θα μπορούσε να ονομαστεί και «Ιερή Σκύλα». Γιατί αυτή η ιδιόρρυθμη, μετα-καμπαρέ περφόρμανς σχολιάζει ειρωνικά τις στερεοτυπικές απεικονίσεις της γυναίκας είτε ως «ιερή» είτε ως «σκύλα».
Η παράστασή της, που αποτελεί ανάθεση της Όπερας του Βερολίνου, τοποθετείται σε ένα σύγχρονο αρτοποιείο όπου τρεις γυναίκες – μετενσάρκωση γοργόνων (τις αδελφές Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα), φουρνίζουν παλιούς, πατριαρχικούς μύθους. Κυρίαρχη είναι η μορφή της Μέδουσας, που ο Ποσειδώνας τη βίασε στον ιερό χώρο της Αθηνάς και η θεά την τιμώρησε μεταμορφώνοντάς την σε τέρας με φίδια αντί για μαλλιά. Ήταν τόσο άσχημη έτσι ώστε όποιος την κοίταζε πέτρωνε. Στη συνέχεια, σύμφωνα με την εκδοχή του Ησίοδου, ο Περσέας την αποκεφάλισε.
Στο «Holly Bitch!» ο μύθος της επικαιροποιείται και σε συνδυασμό με στίχους της Σαπφούς, punk μελωδίες, άριες και σουρεαλιστική δομή, καυτηριάζει με χιούμορ και πολιτικό σαρκασμό την πατριαρχία – που ενυπάρχει τόσο στους αρχαίους μύθους όσο και στη σημερινή πραγματικότητα –, τη βία του ψηφιακού καπιταλισμού και τις υπαρξιακές αγωνίες που προκύπτουν από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Ζητούμενο, βέβαια, είναι η άνευ ορίων γυναικεία ελευθερία.
Η περφόρμανς της Έλλης Παπακωνσταντίνου εμπλουτίζεται με ένα εξαιρετικό και πρωτότυπο live video animation (Κατερίνα Σαββόγλου), που μεταμορφώνει σε κόμικς τους ηθοποιούς, καθώς και με τις ενδιαφέρουσες μουσικές συνθέσεις του Πέτρου Μπούρα, που ερμηνεύονται ζωντανά από τους ίδιους. Παράλληλα η Μαρία Παπαγεωργίου, έχοντας μόνιμη παρουσία στη σκηνή, εντυπωσιάζει με τις θαυμάσιες δικές της μπαλάντες.
Μέσα σε μία αλλόκοτη ατμόσφαιρα με σκηνικά όπου κυριαρχούν παλαιομοδίτικες κουζίνες και θραύσματα από αρχαίες κολόνες (Μαρία Πανουργιά), το αποδομημένο κείμενο των Έλλης Παπακωνσταντίνου, Μπέρνχαρτ Γκλόκσιν και Νεφέλης Παπαναστασοπούλου υποστηρίζεται κυρίως από το σώμα των περφόρμερ. Σώμα άλλοτε γυμνό και άλλοτε ντυμένο με κιτς κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), που μετέχει ενεργά στο πνεύμα της σκηνοθεσίας. Αν κάτι λείπει είναι η δραματουργική έλλειψη συνοχής, που συχνά εμποδίζει την κατανόηση του έργου.
Ωστόσο και οι τρεις ηθοποιοί απέδωσαν με ακρίβεια τους ρόλους τους. Η Ελεάνα Γεωργούλη, παρόλο που είχε πατερίτσες της (λόγω ατυχήματος), έκλεψε την παράσταση, η Francesca Diprima, πέρα από την έξοχη κινησιολογία της, έχει και καλή φωνή και η Αναστασία Κατσιβανάκη τραγούδησε εκπληκτικά τις άριές της.
Διαβάστε επίσης:
«Υπάρχω»: Πρεμιέρα στην Τουρκία η ταινία για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη
Ντοκιμαντέρ για τους Judas Priest, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Τομ Μορέλο των RATM
