Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε σήμερα την επιβολή τέλους ύψους 2 ευρώ σε κάθε μικρό δέμα που εισέρχεται στην Ευρώπη, με στόχο —υποτίθεται— την προστασία των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων από τον εμπορικό κατακλυσμό φτηνών κινεζικών προϊόντων. Το μέτρο στοχεύει κυρίως στο ηλεκτρονικό εμπόριο, αφού η πλειοψηφία αυτών των πακέτων προέρχεται από την Κίνα μέσω πλατφορμών όπως το AliExpress, Temu και Shein.
Τι πραγματικά επιτυγχάνει;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Κίνα δεν πρόκειται να “ανακοπεί” με ένα τέλος 2 ευρώ. Η χώρα έχει ήδη:
- Καθετοποιήσει την παραγωγή της
- Επενδύσει σε παγκόσμια logistics
- Δημιουργήσει αποθήκες και κέντρα διανομής εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αυτό σημαίνει ότι πολλά κινεζικά προϊόντα φτάνουν στην πόρτα του Ευρωπαίου καταναλωτή ταχύτερα και φτηνότερα από ό,τι ένα τοπικό προϊόν. Το μέτρο αυτό, αντί να εξισορροπεί τον ανταγωνισμό, μάλλον λειτουργεί ως «ψηφιακός δασμός» που τελικά πληρώνει… ο καταναλωτής.
Οι πραγματικοί χαμένοι
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποτίθεται ότι προστατεύει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όμως στην πράξη:
- Δεν ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των Ευρωπαίων παραγωγών
- Δεν αντιμετωπίζει τις αιτίες του προβλήματος: κόστη, γραφειοκρατία, φορολογική ασφυξία
- Δεν προωθεί ουσιαστική καινοτομία, τεχνολογική αυτάρκεια ή πράσινη παραγωγή
Αντιθέτως, ο Ευρωπαίος πολίτης βλέπει απλώς άλλη μια επιβάρυνση — μια τιμωρία επειδή… ψωνίζει φτηνά.
Η μεγάλη εικόνα
Η Κίνα δεν είναι πια “το εργοστάσιο του κόσμου”. Είναι τεχνολογικός παίκτης, επενδυτικός γίγαντας, και αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη. Αν η Ευρώπη θέλει να παραμείνει σχετική στον παγκόσμιο στίβο, πρέπει να κοιτάξει προς το μέλλον, όχι να μπαλώνει το παρόν.
Συμπέρασμα
Η επιβολή του τέλους των 2 ευρώ είναι ένα μέτρο με πολιτικό συμβολισμό, αλλά μικρή πρακτική αποτελεσματικότητα. Μοιάζει περισσότερο με εσωτερική κατανάλωση παρά με εξωτερική στρατηγική.
Αντί να προστατεύει τεχνητά τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, η Ε.Ε. οφείλει να δημιουργήσει συνθήκες που θα τις κάνουν πραγματικά ανταγωνιστικές.
